Βαριόμαστε στα σχολεία σας!

Με το μετρό επιστρέφαμε από το Σύνταγμα στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Πολλοί πιτσιρικάδες από την καθιστική διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή, αρκετοί ενήλικες. Μια ηλικιωμένη γλυκομίλητη και ζωηρή κυρία (σκέφτηκα: μπορεί να είδε τον Μάη του 68) έπιασε κουβέντα με τα παιδιά. Η συζήτηση έφτασε στις καταλήψεις και η κυρία προσπάθησε να αναπτύξει το επιχείρημα αν το σχολείο είναι ανυπόφορο, τότε επιχειρήστε να το μπλοκάρετε ζητώντας το λόγο και τοποθετούμενοι από άλλη οπτική γωνία.
-Δύσκολο έργο έβαλε στον εαυτό της, σκέφτηκα, και ίσως το επιχείρημα να έπρεπε να το απευθύνει σε φοιτητές και όχι σε μαθητές Γυμνασίου.
Η πρότασή της θύμιζε τα "αντι-μαθήματα" των καταληψιών φοιτητών από το 1968 και εξής. Ετοιμαζόμουν να παρέμβω κι εγώ στη συζήτηση, όταν μια μικρή ξέσπασε:
-Τα βαριόμαστε τα σχολεία σας! Ούτε ξέρω πόσα μαθήματα ούτε ξέρω πόσες ώρες, πρέπει να καθόμαστε και να ακούμε κάποιον. Κι οι περισσότεροι δεν ξέρουν να διηγούνται και καλά! Είναι αξιοθρήνητοι! Και τα βιβλία; Ούτε τα παιδιά αυτών που τα γράψανε δεν τα καταλαβαίνουν!
-Και πώς θα ήταν το σχολείο που θα σου άρεσε, ρώτησα.
Με κοίταξε εξεταστικά, όχι για να κερδίσει χρόνο αλλά για να εξετάσει άλλον έναν ενήλικα που της μιλούσε.
-Να μη μας μιλάνε και εμείς να πρέπει να ακούμε. Να ΚΑΝΟΥΜΕ πράματα! Δεν ξέρω πώς να το πω. Πότε έμαθε κανείς ακούγοντας ή διαβάζοντας; Όλοι ΚΑΝΟΝΤΑΣ έμαθαν. Κι απ'τα σωστά κι απ'τα λάθη τους! Εγώ πρέπει να πω πώς να είναι τα σχολεία; Κι εκείνοι οι υπουργοί; Όλο ανοησίες λένε, κι όλο αλλάζουν τις εξετάσεις! Αν έκανα εγώ τόσες ανοησίες θα με κόβανε, αυτούς γιατί δεν τους κόβουν;
Κοίταζα με αμηχανία: πολλές θεωρίες μάθησης συμπυκνωμένες σε μια φράση, πολλές διαγράμμένες με μια φράση, και μάλιστα ενός δεκατετράχρονου! Και μήπως δεν έθετε και το πολιτικό πλαίσιο με τον ορθότερο τρόπο; Οι ενήλικες και οι πολιτικοί να βρουν τη λύση. Κι αν οι πολιτικοί δεν μπορούν, ας τους αλλάξουν οι ενήλικες.
Ντράπηκα, ανήκα στους ενήλικες...

δκ