Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Πάντων χρημάτων μέτρον Άνθρωπος...

"Φιλόλογος... Τι είναι ένας φιλόλογος;" όπως θα ρωτούσε ο Σωκράτης. Φίλος του λόγου; Φίλος του Λόγου; Όχι μόνο φίλος του Λόγου, βεβαιότατα! Φίλος όλων εκείνων των δράσεων που στοχεύουν στο να φωτιστεί ο Λόγος, να καλλιεργηθεί ο Λόγος, να διαδοθεί και να φέρει τους καρπούς του. Και ποιος είναι ο Λόγος; Ποιος είναι εκείνος ο Λόγος που ήταν 'εν αρχή'; Όχι, αγαπημένοι μου, δεν ήταν και δεν είναι μόνο η Λογική. Είναι εκείνο στο οποίο στοχεύει η Λογική. Εκείνο το οποίο λατρεύει η Λογική. Είναι ο Άνθρωπος. Ή ο Ανθρωπισμός, με άλλα λόγια ή κατ' επέκτασιν, δεν έχει σημασία...

Ανθρώπους μας φέρνουν στα σχολεία να διαμορφώσουμε. Σε μια εποχή πολύ δύσκολη για ενήλικες. Ίσως τη δυσκολότερη εποχή που έζησαν ως τώρα οι ενήλικες της ανθρωπότητας, κι απ' όσο υποψιάζομαι, θα έρθουν και δυσκολότερες. Κι αυτό επειδή αποδεχτήκαμε την αμφισβήτηση. Ίσως κι επειδή την εξαγιάσαμε ελαφρώς, και δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα οδηγήσει αυτό. Σύμπτωμα πρώτο: η ανοιχτή αμφισβήτηση των δασκάλων από τους μαθητές, χωρίς να έχουν μάθει να σκέφτονται και να διατυπώνουν κρίσεις. Απλώς κρίση για την κρίση. Στόχος πρώτος: μαθαίνω στους νέους να σκέφτονται, να ζυγίζουν και μετά να κρίνουν. Κι αυτό το κάνω για χάρη τους όχι για δικό μου βόλεμα. Επειδή κρίση θα πει ολοκληρωμένο συμπέρασμα μιας σωστής διανοητικής διεργασίας. Κι όχι πυροβολισμοί στο γάμο του Καραγκιόζη.

Σύμπτωμα δεύτερο: οι μαθητές έχουν ήδη στον εγκέφαλό τους ένα σχήμα προδιαγεγραμμένο για το ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ καθηγητής για έναν μαθητή: είναι ο στόχος στον οποίο εκτοξεύουν άρνηση, θυμό, αμφισβήτηση, άμυνα. Λες κι έχει περάσει στο ομαδικό υποσυνείδητο του ανθρώπινου είδους ότι καθηγητής και μαθητής είναι δυο κόσμοι αλληλοσυγκρουόμενοι. Ο καθηγητής διαθέτει κατάλογο, δυνατότητα αποβολής, εξουσία, ειρωνεία, εμφάνιση που 'επιβάλλεται' στο μαθητή. Ο μαθητής έχει την αριθμητική υπεροχή, και την πολυτέλεια της άγνοιας που του παρέχει η προστασία των γονιών, κι όλα τα συμπαρομαρτούντα της. Τη δική του ειρωνεία, το βλέμμα της απαξίωσης για όσα πρεσβεύει ο 'καθηγητής'. Στόχος δεύτερος: Να σπάσει αυτό το συρματόπλεγμα που χωρίζει τα στρατόπεδα. Με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο, και όσο πιο γρήγορα γίνεται! Πώς θα θα δεχτεί ένας άνθρωπος να διδαχθεί από μένα οτιδήποτε, αν πιστεύει πως δε σημαίνει τίποτα για μένα; πως δεν τον γνωρίζω προσωπικά, πως δεν τον αγαπώ προσωπικά;

Τι είναι σχολείο τελικά; ένα ίδρυμα. Ιδρυματικό καθεστώς. Κλειστό. Ασθενείς και ιατροί, συνταγές και φάρμακα, και ανακύκλωση του ίδιου αέρα, της ίδιας νοοτροπίας, ξανά και ξανά και ξανά. Επιτέλους, ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ! Τρεις χιλιάδες διαφορετικές ειδικότητες επαγγελματικών είναι απ'έξω, και περιμένουν να δείξουν στα παιδιά την πραγματικότητα, κι εμείς κοιτάμε σαν τους δεσμώτες του Πλάτωνα την πίσω μεριά ενός σπηλαίου; Μιλάμε για φιλοσοφία και παραδίδουμε ένα κεφάλαιο φιλοσοφίας; Μιλάμε για ψυχολογία και αναμασάμε τι είπε ο Φρόυδ και ο κάθε θεωρητικός; Μιλάμε για Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό και κοροϊδεύουμε την ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Γιατί αυτά τα παιδιά ΕΙΝΑΙ η κοινωνία. Αύριο που θα βγουν από τις τάξεις, θα θυμούνται: "Κάποιοι έκαναν ένα μάθημα ξερό, χωρίς αγάπη για μας, χωρίς νοιάξιμο. Ευτυχώς τώρα θα μπορέσουμε να νοιαστούμε εμείς για τον εαυτό μας". Ό,τι παράδειγμα τους δώσαμε θα αναπαράγουν: χωρίς όραμα, χωρίς κοινωνική ευθύνη, χωρίς μεράκι, χωρίς γέλιο, χωρίς φαντασία, χωρίς γονιμοποιό δύναμη.

Είμαι φιλόλογος θα πει ζω στην κοινωνία, γνωρίζω τι διαθέτει αυτή η κοινωνία, για να μπορέσω να το προσφέρω στα παιδιά ΜΟΥ. Γιατί δεν έχω μόνο τα παιδιά που γέννησα, έχω δεκάδες παιδιά. Πρέπει να μάθω πρώτα εγώ ότι υπάρχουν φορείς που περιμένουν από τα Σχολεία πρόσκληση, πρέπει να συνειδητοποιήσω πως τα παιδιά μου αγαπούν τη γνώση, διψάνε να μάθουν την αληθινή ζωή έξω απ' τα Τείχη του Σχολείου, διψάνε να εμπιστευτούν τους ενήλικες, γιατί έχουν ανάγκη να δουν ενήλικες αντάξιους της υψηλής θέσης που κρατούν γι' αυτούς.

Μιλώ κι εξεγείρομαι. Πάει να πει δε μεγάλωσα ακόμα... Δεν πειράζει. Με όλα μου τα ελαττώματα, με όλες μου τις καλές στιγμές, είμαι ένας άνθρωπος που σκέφτεται, που αγωνιά, που δρα ασταμάτητα γι' αυτόν τον Λόγο που έλεγα στην αρχή. Γιατί πιστεύω πως η αλλαγή στον κόσμο δεν θα έρθει από τα Κόμματα κι από τους ηγέτες, αλλά από τους ψηφοφόρους. Την αλλαγή δε μας την προσφέρει κανείς, εμείς τη γεννάμε. Μ' αυτό που είμαστε. Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε οι αγγειοπλάστες. Αλλά πρώτα πρέπει κι εμείς να αποκτήσουμε Αισθητική.

Αυτή την Αισθητική θα ήθελα να συναντήσω σ' αυτόν τον ιστότοπο. Να δω τους ζωγράφους να βάζουν τη δική τους πινελιά, να βάλω κι εγώ τη δική μου, να πλουτίσει ο πίνακας. Τρόποι διδασκαλίας, δράσεις, παιδαγωγικά, διδακτική, ερωτήματα, σκέψεις, αγωνίες, όλα να φανούν σ' αυτόν τον καμβά. Κι ο καθένας μας ας ακούσει τον άλλο, κι ας μιλήσει Η ΑΓΑΠΗ μέσα από μας. Η αγάπη των συναδέλφων προς τους συναγωνιστές, κι η αγάπη προς τα παιδιά και προς τον αυριανό κόσμο που εμείς ετοιμάζουμε, με τα ίδια μας τα χέρια, καθημερινά.
Με τα ίδια μας τα χέρια,
θυμηθείτε το.

Καλώς εσμίξαμε!
Στέλλα

Δεν υπάρχουν σχόλια: